تأثیر الگودهی مجزا و ترکیبی بر یادگیری تعادل پویا زنان جوان غیر ورزشکار

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 کارشناسی ارشد، گروه رفتار حرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران

2 دانشجوی دکتری، گروه رفتار حرکتی و روانشناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

چکیده

از روش­های مختلف الگودهی در یادگیری حرکتی استفاده می­شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر الگودهی مجزا و ترکیبی بر یادگیری تعادل پویا زنان جوان غیر ورزشکار بود. بدین منظور 48 دانشجوی زن با میانگین سن (25/3 ±) 2/25 سال، به‌صورت تصادفی در 4 گروه (هر گروه 12 نفر) الگوی ماهر، خود الگودهی، الگوی ترکیبی (خود الگودهی + الگوی ماهر) و گروه کنترل (تمرین بدنی بدون الگو) تقسیم شدند. در مرحله اکتساب، هر یک از شرکت‌کننده‌ها 10 کوشش 30 ثانیه­ای روی دستگاه تعادل سنج پویا  انجام دادند. در این مرحله گروه الگوی ماهر، قبل از اجرای کوشش زوج، فیلم اجرای الگوی ماهر را تماشا کرد. گروه خود الگودهی، دقیقاً قبل از همان کوشش­ها فیلم اجرای قبلی (کوشش­های فرد) خود را همراه با دریافت بازخورد تماشا کرد و گروه الگوی ترکیبی قبل از اجرای کوشش‌های زوج، یک فیلم از اجرای قبلی خود و سپس فیلم الگوی ماهر را تماشا کرد؛ گروه کنترل نیز فقط به تمرین بدنی 10 کوشش پرداخت.  آزمون یادداری بعد از 24 ساعت  گرفته شد. نتایج تحلیل واریانس مرکب 4*10 در مرحله اکتساب نشان داد تمام گروه­ها بهبود معنی­داری را در زمان تعادل داشتند (05/0>P). همچنین نتایج تحلیل واریانس یک‌طرفه در آزمون یادداری نشان داد تعادل پویا در گروه الگوی ماهر نسبت به الگوی ترکیبی و کنترل به شکل معنی‌داری بیشتر است (001/0>P)؛ اما بین الگوی ماهر و خودالگودهی، تفاوت معنی­داری مشاهده نشد؛ بنابراین به نظر می­رسد می­توان از روش­های الگودهی ماهر و خودالگودهی برای بهبود تعادل پویا می­توان استفاده کرد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

نشریه رفتار حرکتی و روان شناسی ورزشی ایران
دوره 1، شماره 3
اسفند 1400
صفحه 57-66

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار